पतंग

आयुष्याचा कटलेला पतंग
विहरत होता आकाशात
मुक्तपणे, वार्यांच्या लाटांवर
स्वैर, स्वच्छंदी
दिशा नाही, उद्देश नाही
पण आनंदी...
संथ संथ गिरक्या घेताना
नजरेस पडलं एक पाचूचं बेट
हिर्वकंच, गारेगार
डोळे निवलेत
चार घटका आधारासाठी
पतंग उतरला
त्या आल्हादक बेटावर
आणि हळूहळू रुतु लागले
काटे आणि फांद्या
लक्तंरं निघाली
कपडे फाटले
रक्तबंबाळ झालं अवघं शरीर
आता तर
नकोशी वाटते
वार्याची एखादी गार झुळुकही
कारण
प्रत्येक झुळुक आणखी रक्तबंबाळ
करुन जाते
अवघं अस्तित्व...

- श्रीपाद कोठे
नागपूर