स्वयंभू

फटाक्यांचे आवाज थांबलेत आता,
पूर्णपणे...
कचरा पडलाय सर्वत्र
बारूदही निर्जीव, निकामी...
फुलांच्या माळाही सुकल्या
उद्या वाळतील
परवा निर्माल्य कचरापेटीत...
रांगोळीचे रंग सुस्तावलेत
माणसांच्या, बायांच्या वावराने विस्कटलीही
उद्या झाडूचा एक फटकारा, बस...
शुभेच्छांचे आवाजही विरलेत
विस्मृतीतही जातील लगेच
उद्या पहाटे अस्तित्वहीन...
अंगणातल्या उदास पणत्या
भरलेलं तेल संपलय
ज्योती विझून गेल्या...
सर्वत्र निस्तब्धता
मनातल्या अनाम अनादी
स्वयंभू अंधारासारखी...

- श्रीपाद कोठे
नागपूर