अवसेचे चांदणे

अवसेचे चांदणे
अंगभर लपेटून घेतले
अशांत जाणिवा उफाळून आल्या
अतीताचे बोट धरून

आभाळभर पसरलेली
अनादि अस्तित्वाची लुकलुक
अमर्याद सौंदर्याची उधळण करीत
ओठंगून उभी होती

अढळ ध्रुवतार्याचा ताठा
अजिंक्य योद्ध्यासारखा
अभ्राच्छादित मनाला
आव्हान देत होता

आठवांचा महापूर आला
ओठांवर लकेर घुमली
आयुष्याची वळणे आठवून
आसवांनी दाटी केली

अंधारावर रेखलेली
अनमोल नक्षी
अभयदान देत होती
अस्वस्थ हुंकारांना

अविनाशी चेतना
ओरडून ओरडून सांगत होती
अवसेला टाळू नको
अंधाराला भिऊ नको

- श्रीपाद कोठे
नागपूर