पावा

कुणी तरी हाती ठेवला
आयुष्याचा पोकळ पावा
आणि म्हणाले-
घे, हे तुझ्यासाठी...
हरखून गेलो
ते नळकांड हाती पडताच,
आणि ओठी लावून
मोठ्याने फूंक घातली
आवाज आला भसाडासा
मौज वाटली
पुन्हा घातली फूंक
पुन्हा भसाडा आवाज
खूप टाळ्या पिटल्या...
आणि मग छंदच लागला-
फूंक घालण्याचा,
कधी हलकेच, कधी जीव तोडून
जशी फूंक तसा आवाज
हेही उमगू लागले,
छिद्रांवर बोटे फिरली
स्थिरावली
फुंकरीनेही आधार शोधले
त्या पोकळीत
चाचपडत चाचपडत
आधार घेत घेत
उभी राहिली सरगम,
मग त्या स्वरांचे खेळ
कधी हा पुढे कधी तो पुढे
कधी एक खाली कधी दुसरा वर
हे गाणे असते याचीही उमज पडू लागली
कान आणि मन सुखावू लागले
आणि अकस्मात्
पोकळी भेदून काही तरी आत शिरले
तडा गेला पोकळीला
मग सारेच काही निराधार झाले
... ... ... ... ...
आताही फुंकर घालतो
स्वर चिरके उमटतात
पावसाळी रातकीडयान्ची
कर्कश्श किरकिर जणू
फुंकरीमागची ताकद वाढली की
कर्कश्शपणाही वाढतो
आता टाळ्या नाही पिटत
आता फक्त समजावतो- स्वत:ला,
पोकळीलाही तडा जातो,
पोकळीलाही तडा जातो बरं...

- श्रीपाद कोठे
नागपूर