भूल

झाडांच्या पर्णकुटीतील
साधूचे वेड निराळे
हलणार्या दाढीतून
विश्वाची करूणा डोले

एकांती काय असावे
जे त्याला बांधून ठेवे
मौनाला सोबत करते
साधूचे धूसर गाणे

ओढ्याचा संग जरासा
झाडीतून फिरतो वारा
अस्वस्थ मनाने पक्षी
पिला भरवितो चारा

तो हसतो केंव्हा केंव्हा
कारण नसते काही
त्याचे उदासणेही
मौनास सुखावून जाई

आकाशी उडतानाही
तो मिटून घेतो डोळे
मातीसी चुम्बून घेता
किंचित काही बरळे

रात्रीच्या अंधाराची
वाटते जराशी भीती
पणतीचा मंद प्रकाश
सळसळत्या पानांवरती

तो अज्ञाताचा स्वामी
तो अस्तित्वाचा प्रेमी
घेऊन उशाला प्रश्न
तो डोळे मिटूनी घेई

कशी लागली त्यास
ओढ अनामिक असली?
त्यालाही ठाऊक नाही
ही भूल कशाची, कसली?

- श्रीपाद
नागपूर, ६ एप्रिल २०१२