तुका डोंगरी बैसतो

तुका डोंगरी बैसतो
ध्यान विठ्ठलाचे ध्यातो
हात सत्याचा धरून
शब्द शहाणा लिहितो...

नको गलबला त्यास
ज्यात लोपतसे सत्व
तुका अवकाशी लावी
त्याचे निर्मळ ते चित्त...
त्याचा शब्द शक्तिमान
त्यात साठवतो तेज
कधी आर्जवांचा भाव
कधी ओढतो आसूड...
होते डोंगरवाऱ्याने
सारे हिणकस दूर
तुका वेचून काढतो
धुळीतले सोनकण...
नाही सोसत तयाला
बाहेरील झंझावात
अंतरीची वादळे तो
घेतो तोलून झोकात...
शब्द, रूपाचे लावण्य
सरणार कधीतरी
घेतो बांधून मनाशी
खूणगाठ केव्हा तरी...
त्याला ध्यास अक्षराचा
त्याचा भाव अनंताचा
त्याचे शब्द वाहतात
अर्थ फक्त शाश्वताचा...
डोंगराच्या माथ्यावर
त्याचा एकांत राजस
चिरंतनातून होते
चिरंजीव बरसात...
तीच बरसात मग
येते डोंगर तळाशी
अन फुलवीत जाते
सार्थतेच्या महाराशी...
- श्रीपाद कोठे
नागपूर
गुरुवार, १६ जानेवारी २०२०