क्षणभंगुर

किती वाट पहायला लावतेस?
दिवस रात्रीला म्हणाला...
माझी अवस्था वेगळी असते का?
रात्रीने दिवसाला प्रतिप्रश्न केला...

काय गं हे नशीब आपलं?
अखंडपणे चालण, बास्...
दोघांच्याही दिशा विरोधी
तूही चालत असतेस
अन् मीही चालत असतो,
अखेरीस तो क्षण येतो
चिरप्रतिक्षित
ओढाळ, हवाहवासा
पण शापित,
त्या मधु मिलनाला
तू आपले रंगरूप सोडून देतेस
आणि मीही त्याग करतो
माझ्या रंगरुपाचा
तू रात्र नसतेस
आणि मी नसतो दिवस
अन् काही कळण्याच्या आतच
पुन्हा एकदा तू असतेस तू
अन् मी असतो मी
दोघांनाही नको असते हे `मी'पण
तरीही, स्वीकारावे लागतेच...

मिलन आणि विरह
एकाकार झालेल्या,
त्या क्षणभंगुर क्षणांची
एकमेव साक्षीदार असलेली
संध्याकाळ मात्र
खदखदत निघून जाते

- श्रीपाद