सांजसावली

सांजसावली उरात घेऊन उतरतो मारवा
अज्ञात स्थानकावर
केशरनिळ्या पाखरांच्या पंखावरून,
स्तब्ध धुक्यातून
एकेक पाऊल टाकत
घेतो अदमास
जीव-अनोळखी स्थानकाच्या प्राचीनतेचा,
स्थानकाबाहेर पडताना
स्मित केलं न केलं
असे हलवतो ओठ
पडिक आडावर
पाणी शेंदणाऱ्या अल्लडेकडे पाहून...
सांजसावली विचारते-
मी कुणाची?
मारवा भिरभिर नजर फिरवतो
आपण शोधतो आहोत
असा भास निर्माण करीत,
उत्तर नसते त्याच्याकडे
हे ठावे त्यालाही
पण आश्वस्त समजूत घातलेली
तेव्हापासून सांजसावली चाललीय
मारव्याचे बोट धरून,
अंधार दाटला की
सावली सोडून जाते-
ऐकले होते आजवर,
आज मात्र सावलीच
भिरभिरतेय
दूर शेतात पेटलेल्या चुलीचं
अनाथपण पोटी घेऊन
शोधतेय तिचा नाथ वा तिची नाथ,
सांजसावली सनाथ होईपर्यंत
मारव्याची सुटका नाही,
गंमत म्हणजे,
सावलीला हे माहीत नाही-
मारव्याची सावली हरवली आहे,
सावली नसलेला मारवा
अन
अनाथ सांजसावली
फिरतायत
एका अज्ञात स्थानकावरून
दुसऱ्या अज्ञात स्थानकावर...
- श्रीपाद कोठे
नागपूर
गुरुवार, २१ जून २०१८