तू डुचमळ होऊन ये ना

या कातर संध्याकाळी
तू सुगंध होऊन ये ना
या अबोल तिन्ही सांजेला
तू श्वास पेरूनी दे ना
त्या आर्त नदीतून थोडी
तू भिजव पाऊले किंचित
त्या ओलपावलांनी तू
केशर लावून जा ना
ही विस्कटलेली सांज
तू घे ना पदराखाली
दे उधळून त्याच्यावरती
तुझ्या पावलांची माती
मी कण कण होतो आहे
तू स्पर्श साजीरा दे ना
होऊन युगांची तृष्णा
तू कवेत मजला घे ना
मी बसतो झाडाखाली
संध्येला हात हलवतो
तू उगवून त्याच क्षणाला
तो हात चुंबुनी घे ना
भवताली अंधुक सारे
क्षितिजी शांति पसरे
यमनात गोठल्या हृदयी
तू डुचमळ होऊन ये ना

- श्रीपाद कोठे
नागपूर
रविवार, ३ मार्च २०१९