अव्यक्ताचा डंख

मी मुक्यामुक्याने जेव्हा
आकाशी फिरण्या गेलो
जळात लपला पक्षी
हळूच पाहून आलो

मला पाहुनी हसला
ये ये म्हणुनी वदला
परंतु जाता जवळी
डोळे मिटुनी बसला

मी दिले सोडूनी मौन
पुसिले त्यासी कुशल
तो फक्त हालला आणि
झटकले थोडे पंख

मी शांत पुन्हा मौनात
बसला तोही निवांत
सांगत होतो तरीही
युगायुगातील गुज

निघण्यासाठी वळलो
तसे पसरले पंख
अज्ञातातून आलेला
जैसा अव्यक्ताचा डंख

- श्रीपाद कोठे
नागपूर
शुक्रवार, १७ एप्रिल २०१५