सखे,

कधी कुठे पडतो
कानी सूर, एखादा;
कधी पडते दृष्टीस
रंगरेषांची संगती;
कधी एखादा शब्द
घुसतो मनात;
कधी एखादा स्पर्श
न स्पर्शल्यासारखा;
कधी दाटतो गंध
अज्ञातातून आलेला;
कधी नसते
बाहेरचे काहीही
उत्तेजित करणारे;
तरीही मी होतो कापूर
न दिसता, विरळ होत जाणारा...
जसे आपले डोळे
तुझे नि माझे डोळे
गमावतात अस्तित्व स्वत:चे
आंब्याच्या तळाशी
तलावाच्या काठाशी
नदीच्या तीरावर
समुद्राच्या पुळणीत,
माझे डोळे वितळतात
तुझ्या डोळ्यात
तुझे डोळे वितळतात
माझ्या डोळ्यात...
ना मी, ना तू- अशी
मी-तू पणाची बोळवण,
या महान मानवाने
अजूनही नाही शोधलेला शब्द
या मी-तू पणाच्या बोळवणीला;
अशीच होते अवस्था
कधी अकारण
कधी सकारण
मी होऊ लागतो कापूर
अन,
कधी पापण्या ओलावतात
कधी वाहू लागतात डोळे
अखंड, अहर्निश...
हा मर्यादा मागे टाकल्याचा शोकावेग
की, अमर्याद झाल्याचा आनंदातिरेक
काही कळत नाही,
कुणाला सांगू हे तुझ्याशिवाय?

- श्रीपाद कोठे
नागपूर
बुधवार, ७ जानेवारी २०१४